Μπτ. Θεολογίας ΑΠΘ, απόφοιτος ΠΤΔΕ ΑΠΘ
spyros.kats@hotmail.com
Πολιτική συμμετοχή των νέων και ηθική: Μία μελέτη περίπτωσης στις διαδικασίες άτυπης μάθησης του ‘’Διαλόγου των νέων’’
Σε μία περίοδο έντονου πολιτικού προβληματισμού, οι απόψεις των νέων, ίσως της πιο δυναμικής ομάδας της κοινωνίας συχνά παραβλέπονται. Αναμφίβολα η οικονομική κρίση κατέδειξε κάποια σημαντικά προβλήματα της ελληνικής πραγματικότητας. Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι οι κοινωνίες μας, αντιμετωπίζουν μία ηθική κρίση. Σε αυτή τη κατάσταση, οι νέοι κατηγορούνται ότι μένουν αμέτοχοι. Συμβαίνει όντως κάτι τέτοιο; Έχασε η νεολαία της χώρας τους σκοπούς της και τις ελπίδες της για το μέλλον;
Η αλήθεια δεν αποδέχεται μονισμούς σε αυτή τη περίπτωση. Ένας αρκετά μεγάλος πληθυσμός των νέων ανθρώπων απαξίωνε και απαξιώνει τη κοινωνία και τους θεσμούς, τουλάχιστον έτσι όπως φτιάχτηκαν. Γιάτι άραγε; Μήπως τελικά η γενιά της μεταπολίτευσης ιδεολογικοποίησε τα πάντα; Μήπως με βάση μονιστικές αντιλήψεις χώρισε τους Έλληνες σε στρατόπεδα;
Αν δούμε τη πραγματικότητα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, ο δικομματισμός ήταν και είναι αρκετά παγιωμένος. Μήπως όμως αυτός ο διαχωρισμός σε δεξιούς και αριστερούς δημιούργησε την απαξίωση; Μήπως η συχνή εναλλαγή στην εξουσία με ταυτόχρονες πελατειακές σχέσεις, πλήγωσε τη νεολαία; Η γενιά του brain drain δεν δημιουργήθηκε τυχαία, ούτε απρόσμενα. Είναι αποτέλεσμα μία συνολικής κατάρρευσης μίας χώρας που κομματικοποίησε τα πάντα, σε σημείο που όλα τα άλλα επακολούθησαν φυσικά.
Από την άλλη στη νεολαία η μόνη δυνατότητα που της δόθηκε, ήταν η συντήρηση αυτού του συστήματος μέσω της συμμετοχής στους κομματικούς μηχανισμούς. Εξάλλου ο μόνος εκφραστής της νεολαίας για αρκετά χρόνια αποτελούν οι φοιτητικές νεολαίες των κομμάτων. Δημιουργήσαμε όμως ξεχωριστές προσωπικότητες ή φερέφωνα ιδεολογιών;
Σε αυτή τη πραγματικότητα θα έλεγε κανείς πως η νεολαία δεν έχει στόχους και δεν μπορεί να κάνει κάτι. Μήπως όμως η γενιά της κρίσης δημιούργησε μία γενιά κριτικής; Σύμφωνα με τον Μπερντιάγεφ η αντιπάθεια στη ρουτίνα ωθεί τη δημιουργικότητα. Η νεολαία αυτή τη στιγμή σε διάφορα μέρη σε όλη τη χώρα προσπαθεί να οργανωθεί, προσπαθεί να βρει τα πατήματά της, για να εκφράσει τη δημιουργικότητά της.
Ίσως είναι μία ιδεολογική θεώρηση του γράφοντος, ίσως πάλι να είναι η αλήθεια. Η πραγματικότητα είναι μία, οι νέοι κουράστηκαν από το στείρο κομματισμό. Για αυτό αντιπροβάλλουν κάτι καινούργιο. Αυτοοργανώνονται στα πλαίσια της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Όχι για να δημιουργήσουνε κάποιο κόμμα, αλλά για να δημιουργήσουν εκείνο τον ουδέτερο μηχανισμό που θα παράγει χρήσιμα στελέχη για τη κοινωνία, σε όλο το φάσμα του δημοκρατικού χάρτη. Θα χρειαστεί όμως και κάτι απαραίτητο, να προσδιοριστεί ο μύθος πάνω στο οποίο θα βασιστεί αυτή η νέα κατάσταση. Υπάρχουν πάνω από δέκα ομάδες νέων σε διάφορες πόλεις. Η συγκεκριμένη εισήγηση θα επικεντρωθεί στη μελέτη περίπτωσης του ‘’Διαλόγου των νέων’’, της νεανικής ομάδας της Καβάλας, όπου στο πρίσμα της κομματικής ουδετερότητας παράγει αποτέλεσμα. Ποιες διαδικασίες ακολουθεί; Είναι ο ‘’Διάλογος’’ ένας φορέας, μη τυπικής εκπαίδευσης; Είναι αποδοτική η χρήση του Peer teaching (ομότιμος επιμορφωτής) ώστε να βοηθήσει τη νεολαία;